‘ADHD-er’, ‘autist’, ‘borderliner’,…het zijn psychiatrische etiketten die gretig gebruikt worden in onze maatschappij. Het illustreert de nood die men voelt om wat op het eerste gezicht uit de band springt of ongewoon is, via een benoeming toch te kunnen (be)grijpen. De fixatie in een eenduidig etiket geeft hierbij de illusie van controle en soms ook de veiligheid van een identiteit.

Dit is niet alleen een algemeen maatschappelijke kwestie, maar vormt ook een concreet probleem in de geestelijke gezondheidszorg zelf. De DSM-codering vormt hiervan één van de meest in het oog springende uitwassen: de mens wordt niet alleen vastgepind op een bepaalde stoornis, hij krijgt er zelfs een nummer bovenop! Het doet een beetje denken aan de logica van een Chinees restaurant, zonder het bijhorende culinaire genot.

Reeds geruime tijd stelt men zich terecht vragen bij deze labelingfabriek. Wat zijn de motieven die daaraan ten grondslag liggen? Wat zijn de effecten op de mensen die dergelijke labels opgeplakt krijgen? Is er nog plaats voor het particuliere, zonder dat een eigen manier van ‘omgaan met de dingen’ gereduceerd
hoeft te worden? Op deze studiedag zullen de verschillende sprekers vanuit hun particuliere invalshoek ondervragen hoe de ‘machinerie van woorden en beelden’ een impact hebben op de mens en het klinisch werk.