De kliniek, wat is dat eigenlijk? Het is een vraag die ons op een onverwacht moment toewaaide, maar zeer pertinent is. We mogen ze dan ook niet zomaar van tafel vegen, wel integendeel: misschien nog meer dan ‘de psychiatrie’ of ‘de geestelijke gezondheidszorg’ is ‘de kliniek’ een notie die we moeten koesteren – met name door ze vanuit de psychoanalyse blijvend te ondervragen.

Het is een concept dat onlosmakelijk verbonden is met deze van de logica van het subject, de ethiek die deze ondervraging schraagt en de concrete positie die we van daaruit innemen. Het vormt in die zin evenzeer een verzetsbeweging tegen alle tendensen die dit klinisch werk willen reduceren tot een louter praktische of bureaucratische kwestie van (al dan niet beschikbare) bedden, van wonen of werken, van netwerkoverleg,…

Het behoedt ons ook voor een vorm van idealisering die haaks staat op het werk van alledag – dat eerder gekleurd wordt door een precair zoeken zonder zekerheden en het telkens opnieuw iets proberen uitvinden. Dat is dan ook de inzet van deze studiedag: de vraag naar wat dit dan precies kan zijn, klinisch werk – binnen én buiten de zogenaamde muren van ‘het ziekenhuis’. Wat staat er werkelijk op het spel?

In de voormiddag spitsen we de vraag omtrent het klinisch werk vooral toe op de kliniek van de crisis. Aanleiding daartoe is de publicatie in vertaling van “Een divan op de psychiatrische spoeddienst” (2023) – waarbij we uiteraard de tijd nemen om het boek zelf voor te stellen. Zowel de oorspronkelijke auteur (Bernard Delguste) als de vertalers brengen ook een eigen bijdrage. De namiddag maakt dan weer duidelijk dat de basisvraag van onze studiedag zich allerminst beperkt tot crisiswerk of het zogenaamde klassieke therapeutische werk, maar altijd opnieuw aan de orde is: in een context als beschut wonen, in een psychosociaal centrum, in het werk als ‘sociale dienst’, …

De diverse sprekers getuigen elk op hun eigen terrein van een klinische finesse in deze.