“Angst is het enige affect dat niet bedriegt” of “Angst is niet zonder object”, zo klinkt het in de woorden van Lacan. In de boutade resoneert zowel het feit dat de angst inherent is aan de menselijke conditie op zich als de waarschuwing dat ze misschien op een andere manier te begrijpen is dan we gemakshalve denken.

Het is in ieder geval een gegeven dat clinici niet uit de weg kunnen gaan: zij worden er in hun werk bij uitstek geconfronteerd met een heel gamma aan menselijke angsten: de fobie, de controledwang, de paniek, het racisme, agressie en paranoia, … Uiteraard stelt zich daarbij ook de vraag hoe ze zelf met de eigen angst omgaan. Bovendien kunnen deze vragen niet los gezien worden van onze ruimere maatschappij en leefwereld: de angst voor het vreemde of nieuwe, de groeiende tendens om elk risico uit te sluiten, de schrik voor de wispelturigheid van de natuur, de angstwekkende impulsiviteit van sommige wereldleiders, …

De hedendaagse mens dient er zijn weg in te zoeken: sommigen mikken op eigen subjectieve al dan niet symptomatische oplossingen, anderen stellen hun hoop op politici, nog anderen vinden in de kunst een referentiepunt om zich te verhouden tegenover het angstwekkende of richten zich tot een psy.

Redenen genoeg dus om aan dit thema een studiedag te wijden, met als oriënterende vraag: hoe kan de psychoanalyse het subject en zijn angst ontvangen?