Het psychotisch subject is aan het werk, altijd opnieuw, om een wereld te bouwen waarin het zich staande kan houden in de verhouding tot de ander. Het behoort tot de ethiek van de psychoanalyse om die creatieve arbeid te ondersteunen.

Onontbeerlijk daarvoor is de erkenning van het eigene van de psychose, gebaseerd op een funderende theorie. Het risico bestaat echter dat een uitwerking van deze specifieke logica op zijn beurt uitmondt in misplaatste veralgemeningen. In dat geval zou men onterecht de diversiteit aan klinische beelden uit het oog verliezen: paranoia, schizofrenie, manie, melancholie, erotomanie, autisme, … Tegenover de psychiatrische kliniek van Het Medicament komt dan een zogenaamde psychoanalytische kliniek van De Psychose.

Met deze studiedag willen we daarentegen de klinische verscheidenheid eer aandoen, vanuit de vraag wat de specifieke subjectieve inzet is van een bepaalde vorm van psychose, en op welke manier dit een weerslag heeft op overdracht en behandeling.

Het is via deze weg dat de psychoanalyse eventueel een vruchtbare rol kan spelen in de psychiatrie, als ‘wetenschap van het particuliere’. Deze positionering is echter slechts relevant in de mate dat ze niet vervalt in nieuwe veralgemenende hokjes. Het mikpunt van de psychoanalyse is en blijft immers een praktijk van het singuliere subject.